Ik breng mijn dochter naar de crèche. Ik loop de verantwoordelijke tegen het lijf die me vraagt wanneer onze zoon komt.
'Na Pasen,' antwoord ik. Dan is hij 4,5 maand. Een mooie leeftijd voor een kind om de wereld wat te verkennen. Ze knikt en vraagt of ik dat zie zitten.
'Ja natuurlijk,' kwaak ik, 'ik ben toch al halftijds aan het werk. Mijn man blijft bij hem op de dagen dat ik werk.' Haar gezicht verandert eensklaps van uitdrukking. Ik zie ongeloof, vertwijfeling; hoor ik niet nog een paar maanden thuis te zitten met mijn twee koters terwijl ik de ene om het anderhalf uur borstvoeding geef en de andere Rapley-gewijs volledige courgetten aanbied?
Omdat onze zoon 3 maanden is geworden en we de onzin die op www.vaccinatieschade.be staat, niet geloven, brengt mijn man een bezoekje aan K&G. Ik ben ondertussen keihard aan het werk in Brussel.
Hij komt binnen en wordt meteen hartelijk begroet door twee vrijwilligsters die ervan houden iedereen hartelijk te begroeten.
'Amaai, moet je dat zien! Een man!' kirt de ene tegen de andere. 'Dat maken we nu zelden mee zie, een man die in zijn eentje met de baby komt!'
En terwijl hij onze zoon in zijn blootje zet: 'Hij heeft precies ervaring met body'tjes!'
Hopen maar dat op vrouwendag 2013 mensen er niet raar van opkijken dat wij de taken hebben verdeeld volgens wat we willen doen en niet volgens wat we verwacht worden te doen.
